Note [édition originale] :
REFUTATIONES.
I. Quid facias cum illo, qui
chorda semper oberrat eadem ; nisi
ut ei eundem semper exprobres errorem ? Juramenta nimis frequentia, vel
otiosa in omnibus vitiosa, & culpabilia esse, nemo unquam dubitavit.
Quantò magis in Deo ? præsertim facta per res levissimas, &
Majestate Divina prorsùs indignas. Sed esto, sæpè juret Deus ad diversa
testanda : nonne otiosum, ac stultum est ad unicam rem confirmandam, tot
juramenta congerere ? Nimirùm, per Montem Synai, per librum scriptum,
per Domum habitatam, per Tectum elevatum, per Mare plenum ? nonne, si
hominem tot juramenta, pro una re asserenda proferentem audiremus :
insanum illum, vel impium existimaremus ? Muliercularum est, &
puerorum, qui mendaciis delectantur, ita jurejuranda conglobare, ut
saltem multitudine juramentorum, mendaciis suis fidem aliquam acquirant.
Si semel Deum in testem veritatis vocasse non satis est ad faciendam
fidem : neque, si millies advocetur, satis erit. Porrò tàm in veteri
Testamento, quàm in novo, frequentia juramenti Divina authoritate
damnatur. Quamobrem in Ecclesiastico cap. 23. legimus :
Vir multum jurans, implebitur iniquitate,
& non discedet à domo illius plaga. Et :
Jurationi non assuescat os tuum, multi
enim casus in illa. Et cap. 17.
Loquela multum jurans, horripilationem capiti statuet : Et
irreverentia illius obturatio aurium. Christus etiam non solùm
frequentiam jurandi, sed etiam juramentum extra necessitatem omninò
improbavit. Quamobrem Matthæi cap. 5. legimus hæc illius verba :
Ego autem dico vobis non jurare omninò,
neque per Cœlum, quia Thronus Dei est : neque per Terram, quia
scabellum est pedum ejus : neque per Jerosolymam, quia Civitas est
Magni Regis : neque per caput tuum juraveris, quia non potes unum
capillum album facere, aut nigrum. Eadem prope verba habet
Sanctus Jacobus in Epistola sua cap. 5. Videtur autem per hoc damnari
abusus jurandi per aliud, quàm per Deum, aut nomen ejus, per quod tantùm
præcepit Deus juramenta fieri in Deuter. cap. 6.
Dominum Deum tuum timebis, & illi soli
servies, ac per nomen illius jurabis, & profectò nunquam
in sacris literis legimus, homines fideles jurasse, nisi per Deum, aut
per nomen ejus. Nam per creaturas jurare est res valdè suspiciosa :
quamvis enim in illis reluceat aliquod Dei attributum, videtur tamen
tribui illis aliqua Divinitas : quamobrem hujusmodi juramenta ab
infidelibus, ut plurimùm usurpari consueverunt. Hinc poterit unusquisque
cognoscere, quàm conformis sit Alcoranus, & Mahumeti doctrina
Pentateucho, & Euangelio : id, quod tàm sæpè jactat Impostor.
II. Redit in scenam Paradisus
Mahumeti, in quo semper aliquid novi est animadvertere. Etenim hìc
præter lectulos, puellas, poma, vina, aliaque hujusmodi oblectamenta,
& illecebras : carnes etiam mensis apponuntur. Verùm quasnam, aut
undenam in Paradiso Beati carnes habebunt ? erunt ne ibi greges ovium,
& caprarum, & armenta boum, vel laniones, qui ea possint
mactare ? Atqui etiam stabula, & pastores, & Coqui, & popinæ
ibidem reperientur. Immò, &
ad exonerandos ventres latrinæ erunt necessariæ. Sed facilè hæc omnia
Mahumetani concedent, cùm videant, ex Alcorano Paradisum à Cauponis,
& macellis non differre.
III. Ut probet Mahumetus,
Meccanis Alcoranum non esse aliquid à se, vel ab alio consarcinatum, sed
à Deo traditum ; provocat eos iterùm ad aliquid par, vel simile
conficiendum : quasi verò hoc illis prorsùs impossibile esset futurum.
Hoc argumento tamquam omnium maximo, penitusque ineluctabili utuntur
Moslemi ad Alcorani miraculum asserendum, & Mahumeti propheticum
munus demonstrandum. Verùm, quàm leve, frivolum, & stramineum
hujusmodi argumentum sit, jam suprà sępiùs demonstravimus. Sed quid ad
hoc probandum rationibus opus est ? Satis est, Alcoranum ipsum legere,
& illius ineptias, fabulas, mendacia, perturbatum ordinem,
elumbatas, mancasque periodos, frequentissimas contradictiones, nullam
rerum, aut verborum connexionem, earumdem rerum assiduam cantilenam,
commata perpetuò inæqualia, & alia hujusmodi animadvertere, ut nulli
dubium esse possit, utrum Alcoranus sit liber Dei, an verò Mahumeti, vel
alicujus nebulonis figmentum.
IV. Jactant Mahumetus, se esse in
oculis Dei : nimirùm, ab eo se semper videri, & tamquam pupillam
oculi custodiri, quemadmodùm Mahumetani Doctores exponunt. Verùm nescio,
quàm benè vidit, & custodivit eum Deus suus, cùm in bello Ohod
excussi sunt illi duo dentes, & enormiter sauciata, ac fœdata facies
ejus : & cùm in ovis harmo à fæmina Judæa sibi tradito (quippe
hujusmodi harmorum assorum avidissimus erat) venenum illud incautus
hausit, quo non post longum tempus miserè interiit. Neque reponant
Moslemi, Christum etiam, & Prophetas, qui in oculis Dei erant,
hujusmodi infortunia subiisse. Nam Christus spontè, & pro humano
genere salvando passus est : nullus verò Prophetarum pro ingluvie, vel
libidine explenda, vel Pro imperio armis dilatando vulnera, aut necem
subiit, quemadmodùm Mahumetus, sed pro veritate, justitia, &
Religione asserenda ? pro quibus pœnas, vel mortem pati, gloriosissimum
semper ab omnibus existimatum est. Neque ullus magis esse potest in
oculis Dei, quàm, qui pro illius gloria, sanguinem spontè, vitamque
profundit.