AZOARA XXXIII.
In n. etc.
Salus et multiplicatio credentibus,
cordeque deuoto iugiter
orantibus,
et otiosa prauaque uerba linquentibus,
et decimatoribus,
[1]
et castitatem ubique
nisi cum propriis uxoribus, aut sibi subiectis, et
ancillis, obseruantibus : Inde namque nulla fiet querimonia.
Aliud autem quaerens,
malis adnumerabitur.
[2]
Depositi custos fidelis, et uerbis constans,
ac iugiter orans,
haeredes existunt.
¶
Alferdeum enim haereditabunt, et ibi perpetuo manebunt.
[3]
De luto quidem hominem fecimus
prius,
consequenter ex
conceptu spermatis in locum notum,
unde sanguis primo, secundo coagulum, demum ossa
carne tegenda creantur, formam composuimus. Omneque nostrum opus est
formosum, optimeque compositum.
Postea quidem moriemini :
Demum uos resuscitabimus,
qui uestri nequaquam
obliti negligentesue,
VII. operibus cooperuimus, et aquas in terram de
coelo misimus, quas nostra uoluntas prohibere posset :
unde palmarum et uitium hortos
pomaque multimoda
[110]
comestibilia,
nec non et arborem de monte Syon
exeuntem uectuosam et intinctioni ciborum commodam produximus.
Vobis item in bestiis
miranda fecimus. Quippe illae uobis multipliciter commodae, tum ab
uteris suis cibos uobis emittunt,
tum sarcinas uestras leuant,
tum ipsaemet uester cibus efficiuntur :
Nos quidem
misimus Noë, dicentem suis : Deum praeter quem non est alius,
adorate, timoris expertes.
[4]
Eorum autem plures increduli dixerunt, eum nil
praeter hominem esse, qui super eos exaltari uoluit. Deo namque
uolente hoc, descenderent angeli : quod nec nos nec patres nostri
prius uiderunt.
Hunc
autem nil praeter hominem insanum et amentem, saltem ad horam
dimittite.
Illi igitur
deprecanti, ut nos eum de suis contradictoribus uindicaremus,
iniunximus, ut arcam
iussu nostro praeceptoqua fabricaret, terminoque ueniente, quod per
aquam exeuntem de Tannor perpenderet, omnis generis rerum duo paria
induceret. Peribit enim omnis, nisi quem sermo praecedens ratus
liberauerit a summersione. Tu igitur pro illis me nequaquam
preceris.
Sed cum nauem
cum tuis ascenderis, Deo te liberanti a gente peruersa gratias
redde,
et ut te loco
bono sistat, cum ille sit optimus statutor, suppliciter exora.
Quod quidem opus nostrum
satis est sapientibus admirandum.
¶
Aliis deinceps a me generationibus creatis,
ex seipsis nuncios misimus,
dicentes : Inuocate Deum, nil timentes : quia praeter eum non est
alius.
[5]
Illi autem
increduli tum illi, tum diei futurae contradicentes, quibus
abundantiam mundanam praebuimus, dicebant : hic non est nisi homo,
comedens et bibens sicut nos,
praedicans tamen nos mortuos et in puluerem redactos,
iterum surrecturos :
cuius uere sequax perdetur.
Quippe Deo
mendacium imponit, cui nos minime credemus.
Seu namque uiuamus, seu moriamur,
non resuscitabimur, cum non sit, nisi haec uita tantum.
Illum itaque
precantem, ut eum de suis contradictoribus uindicarem, exaudiens,
pollicitus sum eorum paucos futuros residuos,
et eosdem se repraehensuros.
¶
Illos itaque pro uoce uerace repulimus, et destruximus,
et eorum loco generationes alias
excitauimus :
[6]
quarum
nulla suum terminum uel antecedit, uel subsequitur.
Nobis itaque nuncios mittentibus,
cuique contigit, quod sua gens continuate succedens contradixit
illi. De quibus nos mira facientes, incredulis nonnunquam moram
fecimus.
[7]
Moysi quidem et
Aaron fratre suo missis
ad Pharaonem, gentemque suam,
illi uelut praesumptuosi contradicebant,
dicentes : Nos quibus gens subiicitur, quomodo
credemus illis duobus carnalibus, sicut et nosipsi :
Perierunt igitur, et confusi sunt.
Sed Moysi quidem librum
ad scientiam memoriamque dedimus.
[8]
¶
Filium igitur Mariae, simul et ipsam, hominibus miraculum facientes,
ipsis locum bonum et aquis amoenum habitandum praebuimus.
Vos itaque nuncii de bonis
comedite, bonaque facite. Ego namque uestros actus omnes perspicio,
quem timentes adoretis.
Gentes uero nostra
praecepta discrepantes, suaeque legi congaudentes,
in illa usque ad horam praefinitam
derelinquite.
Cogitant
autem me neque prolem neque pecuniam daturum, nisi festinanter et ad
nutum omnia perpetrem.
Sed per memetipsum iuro, illi futura nescient.
Deum timentes
credunt ferentibus mandata nostra,
et minime ponentibus Deo
participem, atque pauescunt.
[9]
¶
Distributores nostrorum bonorum sibi datorum, et credentes se
redituros ad Deum,
ad
bonum opus agendum proni promptique sunt :
Quibus nulla fiet iniuria, nostro
libro ueracissimo prohibente, nec iniungente cuiquam nisi tantum
possibile.
Corda uero
clausa, resistentiaque nostris praeceptis gerentes, sua negotia
tarde peragent.
Sed cum
eorum magnates sumemus, precatum uenient.
[10]
Pro illis autem nemo precetur,
quoniam
[111]
per nos nullam uindictam habebunt.
Illi namque nostris
auditis praeceptis, increduli manebant.
Quare res discrete non perpenditis ?
An praeceptum item uobis, non
missum patribus uestris, mittemus ?
An quis uobis propheta missus est, ignoratis ?
¶
Cur eum diuina praecepta ferentem, daemoniacum appellatis ? licet
uestri pluribus ueritas nequaquam placeat.
[11]
Si ueritas uelle uestrum
sequeretur, coelum et terra cum suis omnibus periret. Nobis enim
gerenda praecipientibus non obediunt :
cum nos optima pecunia pleni, datoresque largiflui,
de sua nil quaeramus pecunia.
Ipsi quidem ad uiam rectam per te uocati,
non credunt, sed suo permanent in
errore.
Quibus quanquam
nos misericordes omne malum auferemus, nunquam a sua malicia
declinarent.
[12]
Sic itaque,
cum nunquam mali conuersi sint ad Deum, illumue precati,
antequam illis mali grauis portam
aperui, desperatos eos pessundedi.
Deus quidem, ad quem omnes redibitis, uobis oculos
auresque tribuens, et corda, uos audientes et uidentes ac
intelligentes efficit :
Sed uestri paucissimi grates illi referunt.
¶
Ipse quidem est uitae mortisque tributor, noctis dieique
uicissitudinem operans. Sed uos tantum indiscreti uiuitis,
antecessorum uestrorum
dicta referentes huiusmodi :
Nos mortui, et in ossa pulueremque redacti, quomodo
resurgemus ?
Illud
quidem mandatum, nostrum mandatum est. Sed illi parentum suorum
mirabilia renouant.
Quaesiti tamen a te, cuius sit terra terrestriaque ?
dicent, Dei. Cur igitur
non reminiscuntur ?
[13]
Interrogati rursus,
[14]
Quis dominatur septem coelis,
immensoque throno ?
perhibebunt, Deus. Eum itaque quare non timent ?
Si quaeras item eos, in
cuius manu sit omne praeceptum atque iudicium, et donum ?
inquient, Dei. Cur igitur ridiculum
committunt ?
¶
Nos ueritatem nunciamus : Illi uero falsa perhibent.
Deus nequaquam filium seu
participem sumpsit, Deum alium.
Tunc enim quisque cum suis facturis
ueniens, in alium insurgeret. Deus autem occulta manifestaque
dinoscens, tale uerbum abhorret, et se super ipsum exaltat.
[15]
Tua uero sit oratio :
O Deus, me nullatenus
tale dictum doceas,
nec
malis annumeres.
Ego
quidem te docebo, quae illis agenda mandaui, potens in huiusmodi re,
omniaque dicta sua
dinoscens. Tu autem malum illud a te bono repellens,
obsecra Deum, ut ab omnibus
diabolicis suggestionibus te protegat,
et eas a te proiiciat.
Eorum autem quiuis ad mortem accedens, Deum precatur,
ut sibi redire liceat.
¶ Te namque bonum a modo faciam. Hoc uerbo quidem
dicto consequenter ignem inibit, et usque resurrectionem illic
perseuerabit.
[16]
Tuncque
sufflante buccina, nec illis intererit noticia, nec alius alium
percunctabitur.
Bonorum
quidem mensura magna,
malorum
ad ignem transeuntium,
qui suas facies comburet,
breuis existet.
Cur uobis meis lectis uirtutibus
contradixistis ?
inquient demum, se errasse ob maliciam in illis
superantem,
Deumque
precabuntur, ut eos illinc eiiciat eo tenore, ut malis associentur,
si similia prioribus ulterius agant.
Quibus Deus respondebit : State taciti.
Partem namque gentis in me
credentem, et precantem ueniam ac misericordiam a me propicio
ueniaeque datore,
derisisitis, usquequo mei nominis et inuocationis
obliti estis.
¶ Risistis.
Induratis autem, amoremque meum lucratis, optimam
ecce mercedem facio.
Vos autem quot annis telluri morati estis ?
Inquient, per diem,
dieiue portionem, quod a computistis perscruteris.
Respondebit : Si sapitis, non nisi
parum computatis.
Opinatine estis, uos a Deo pro nihilo creatos, et ad
eum non redituros ?
Deum ut regem ueracem, dominum throni sublimis et
immensi, praeter quem non est Deus,
[112]
exaltate.
Inuocans enim Deum alium, nullam inde demonstrationem
inuenit : quoniam apud Deum solum totus est illius numerus, nec ipse
bonum tribuet incredulis,
Tu Deus, optime largitor atque misericors, ueniam
atque misericordiam tribue.