AZOARA XL.
In n. etc.
Agentibus
in terra propinqua pessimaque
Christiani superati,
post IX. annos
eorundem uictores
[1]
per Deum, cuius sunt prima postremaque mandata,
facti sunt.
Unde die illa uindicta Dei
condonatoris atque pii, credentibus in ipsum gaudium fert.
A Deo nunciatum nunquam
fallit : licet plures hominum hoc nesciunt,
huius saeculi uitam apparentem
agnoscentes, alius minime.
Nonne sua corda perpendunt, Deum coelos, et terram,
omniaque interposita cum ueritate, terminoque noto creasse ? Cur
igitur non credunt illum eos resuscitare potentem ?
Peregrinando uideant finem
antecessorum suorum, illis potentiorum ac ditiorum, terraeque minima
miranda componentium, terraeque plures colentium : quibus post
aduentum legatorum †
[2]
mira facient iam malum illos uelut contradictores et
irrisores destruens incubuit, Deo nociuo nemini : Sed ipsimet sibi
plurimum officiunt.
Deus omnium origo principalis, ad se redire faciet uniuersa.
[3]
¶
In aduentu diei postremae, increduli penitus desperati,
nullum a participibus positis
suffragium, seu uindictam sentient :
Sed eorum alius aliis contradicens,
et non credens aduersabitur,
ipsique malum patens et praeiacens incurrent.
Benefacientes autem
atque credentes, paradisum laeticia plenam ingredientur.
[4]
Deum uitae mortisque datorem et
resuscitatorem,
qui uos
de terrae limo plasmans, multitudinem terricolarum deinceps eduxit,
et e uobis foeminas
uobiscum mansuras,
[128]
dilectionisque uinculo
connectandas edidit,
coelo terraque glorificandus,
uespere maneque
horis singulis
inuocate.
¶ Ipse quidem coelorum terraeque conditor,
aquas de
coelis ad excitandam terram demittit, corruscationem coelorum uobis
timorem atque spem afferentem aperit,
linguas multifarias coloresque multiplices distinxit,
noctem quieti, diem
necessariorum acquisitioni disposuit :
Cuius iussu cuncta creata sunt.
Quem omnium regem adorant uniuersa,
ad eum nutu suo reducenda, absque difficultate.
Ipso
namque uocante statim accurrent uniuersa :
quae cuncta discretis et
sapientibus sunt admiranda.
Ipse sublimis et incompraehensibilis, uobis diuinas
et excellentes similitudines de uobis et illis, quos in suis bonis
uobis commissis participes ponitis, praetendit, quaerens an uosmet
illis parificetis, cum illos uelut animas uestras timetis ? Me
taliter res sapientibus discernente,
[5]
malefactores tamen suas uoluptates stulte sequuntur.
Quis enim patefaciet uias rectas illis, quos Deus aberrare facit, et
a uindice tutoreque destituit ?
[6]
Cor tuum beniuole uerte ad legem diuinam,
immutabilem, omnibus diuinitus missam gentibus. Haec est enim lex
recta, licet pluribus nesciis.
Illam itaque sequere, diligenter tuam faciem ad Deum
dirigendo cum timore, et orando iugiter, ne sis incredulus.
¶
Cohortum leges discrepantium quaeque suae legi cultuique congaudet :
omnis tamen malo
superueniente, Deum adiutorem inuocat. Quidam autem misericordia
diuina suffragioque sustentati, declinant item ad scelus, primum
increduli facti :
nostra
negantes munera, eorum noticiam futuram expectent.
[7]
Plures hunc librum lucidum sibi
diuinitus datum adepti, colloquio dicentium se nequaquam in Deum
credere, potiuntur.
Gens
autem quaeque nostrae misericordiae datoque beneficio congaudet,
peccato uero maloque pro suarum manuum operibus incumbente
desperant,
nonne uidere
queunt, Deum abundanter et illaboriose uictum caeteraque bona
cunctis tribuisse ?
[8]
Opus
praecellens et optimum est, propinquis, et pauperibus, ac mendicis
sibi danda praebere, omneque beneficium duplici mercede
remunerabitur.
[9]
Suam
foenerando pecuniam augens, apud Deum non fructificat, nec
crescit.
Ipse quidem cunctis uictum et diuitias praebet, uitae
mortisque dator, et omnium resuscitator : quod participum nullus
facere potest.
Ob
incredulorum opera malum a Deo secundum suam mensuram sumentium, ut
sic conuertantur, mari terraque scelus apparuit.
¶
Fines praedecessorum suorum, quorum pars plurima mansit incredula,
gyro uagando perquirite.
Faciem uestram ad legem rectam uertite, antequam dies
ueniet uere uentura :
qua fiet distinctio cedentium ad ignem, et ad
paradisum.
Et Deus abhorrens incredulos, quemque pro suis
meritis remunerat, cuius imperio parent uenti.
Spem bonam saepius hominibus
afferentes, quo iubente naues promouentur, manusque sua uobis omnes
possessiones uestras tribuit. Vestris digna gratibus.
Cuique gentium nostris legatis
missis, mandatisque relatis, ego credentium et bonorum uindex, illos
a malis liberaui,
qui
uentis ut nubes per coelum diffusas afferant, easque dissipando
pluuiam faciant,
homines
prius desperatos
spe bona confirmante, impero.
Deus ita terram mortuam uiuificat,
qui similiter mortuos resuscitare poterit, cum sit omnipotens.
Si uentum autem turbidum
seu croceum immiserimus, fient increduli, Deo contumelias
inferendo.
¶
Mortuos nequaquam seu surdos audire,
uel caecos a uia praua diuertere, nullos tandem nisi
credentes, audire faciens.
[10]
Deus enim sapiens, omnia prout uult operans, hominem
de re fragili composuit : illi deinceps uires, postea debilitatem,
tandem caniciem conferens.
[11]
Hora postrema superueniente, iurabunt
[129]
increduli, se nequaquam moratos nisi per horam unam. Ab hoc
tamen dicto postea diuertunt, percipientes hoc esse falsum.
Inquient enim illis
increduli sapientia praediti : Vos secundum libri diuini
determinationem hanc resurrectionis horam, cuius uixistis inscii,
expectabatis.
Illa die
nec excusatio proficiet malefactoribus, nec fides adhibebitur.
In hoc Alchoran iam
exempla plura contulimus. Sed licet afferas incredulis uera,
summeque miranda, nunquam desinent te mendacem appellare.
Ita Deus eorum corda sigillauit.
[12]
Deum time, et patienter
indura, eius pactum ueracissimum expectando, ne te dubitantes
irrideant.