AZOARA XLVII.
In n. etc.
Per angelorum in coelis seriem,
[1]
homines a uia mala diuertentium,
praeceptaque legentium,
Non est nisi Deus unus,
qui coelum et terram, et
interpositum omne creauit, et orientibus ac occidentibus imperat,
coelumque pulchre stellis
distinxit,
ipsum a
diabolis,
nequid a
ciuibus coelestibus percipiant,
custodiens.
Quibus undique
reiectis, graue malum inde sumpturis,
quemlibet eorum aliqua re percepta,
fugientem festinanter stella persequitur.
An sunt isti fortiores et
potentiores caeteris hominibus, quos
mire
de luto fecimus ?
Cum eas licet nolentes
docemus, uirtutibus
patefactis,
eas deridendo
dicunt, eas nil nisi manifestas
incantationes esse :
et
quaerunt, quomodo nos morti dediti,
nostrique patres,
et in puluerem redacti resurgemus ?
† immo :
[2]
sed dedecorati, et
contumeliis affecti.
Unus enim buccinae sonitus omnes excitabit,
dicentes :
¶
Heu heu. Haec est dies illa,
dies scilicet iudicii, nobis saepius praenunciata, et
a nobis semper contradicta.
Vos igitur omnes incredulos cum uxoribus uestris, et
quos adorastis mei loco,
gehenna sepeliam, nunquam morituros.
[3]
Quare non uindicant uestri quidam
alios hac in die ? Oportet autem omnes misericordiam diuinam
expectare.
Hi tamen
illos increpabunt, dicentes : Vos potentes et praesumptuosi
et increduli,
quibus nos minime resistere
potuimus, huiusmodi praecepta nobis attulistis.
¶ Super nos uerbum Dei firmatum fuit, quod malum reuera gustabimus.
Quibus alii respondebunt : Nos tales talia uerba uobis persuasimus.
Nunc autem omnes malorum participes
existimus.
Ita fiet
incredulis
qui quotiens
audiunt, Non est nisi unus Deus, se praeferunt,
[4]
et dicunt : Nos nequaquam nostrarum
cultum imaginum dimittemus, propter illius mimi uersificeque
ludentis uerbum.
Ille
tamen sola cum ueritate uenit, caeteros confirmans nuncios.
Malum igitur illud
secundum opera sua
guste
gustet
omnis,
nisi
Deo puro corde deuotus.
[5]
¶
Tales enim uictum bonum, gaudiumque plenum,
et honorem integrum omnium rerum
et uoluptatum in paradiso,
suis lectis in aliorum directo positis possidebunt,
habentes mulieres oculis clarissimis et immensis
uelut oua,
nunquam illos nisi tantum ad
maritos suos erecturas.
Et eisdem uescentibus fructus quoslibet,
porrigetur scyphus
plenus humore
clarissimo, et dulci, et saporifero.
Aliorum uero perscrutantium alios,
quidam inquiunt : Socium
nobis dicentem habuimus,
quare creditis istud :
eo quod scimus nos mortuos, et in puluerem redactos,
nunquam surrecturos.
Respondent alii : Vultis ne scandere, ut hoc uidendo
notetis ?
Ascendentes
itaque, in igne medio positos uiderunt,
et dixerunt : Nobis fere multum obfuistis.
Vobiscum enim iam essemus, nisi
diuina pietas subuenisset.
Nonne dixistis, nos
primae morti perpetuo
succumbere,
nec unquam ulterius resurgere ?
Nos quidem immensam gloriam adepti sumus.
¶ Hoc quidem est, quod promerentur bene gerentes.
Hoc quidem hospitium iocundius est
atque commodius, quam arbor ezetus,
ob malos plantata ciros,
sicut diabolorum capita gestans,
et ex sua radice gehennae focum emittens.
Unde cibandi increduli, uentres suos farciunt.
Potaturi deinceps quiddam ex ignibus uariis
confectum,
et demum ad
ignem redituri :
quem
illi sui patres prius errantes,
quorum sectae fuerunt imitatores,
lucrati sunt.
¶
Suorum antecessorum pars
[140]
plurima nunquam
errare cessauit.
Quorum
nisi tantum corde Deo puro deuotorum,
quis esset finis
perdende
perpende
.
Nostris
tamen nunciis nulli caruerunt.
[6]
Noë nos precantem,
gentemque suam a diluuio liberauimus,
eique cum filiis suis superstiti,
semper suum usque finem
profecimus,
super quem et suos salus Dei quieuit,
quoniam in me
crediderunt :
caeteros
autem summersimus.
Abraham autem ex illius genere procedens,
et ad Deum corde sano supplex
accedens,
patrem suum et
gentem suam sic affatus est :
Huiusmodi
res mutas Dei loco cur adoratis ?
Quid de ipso mundi conditore cogitatis ?
Ipse deinceps stellis uilis,
se morbis affligi
fingens,
caeteris
discedentibus,
ad
imagines inquit : Quare non comeditis ?
Cur uerbum non profertis ?
Deinceps manu sua fractis illis,
hominibus accurrentibus
inquit : An manuum
uestrarum facturas,
quas
tamen et uos Deus condidit,
adoratis ?
[7]
Illos quidem iubentes aedificium magnum erigi, ut
illinc in ignem proiiceretur,
subesse fecimus.
Unde ipse gaudens inquit : Ad Deum ibo, qui me uiam
rectam docebit,
mihique sua misericordia, preceque uestra quodque bonum tribuet.
¶ Nos itaque nuncium pueri mitis contulimus.
Cum quo deinceps ad
mortem accedens, inquit : O fili, mihi quidem uisione nunciatum est,
quod te decollarem. quid tibi placeat inde, perpende. Qui
respondit : O pater, nunciatum tibi perpetra. Me namque fortiter
passurum omnia reperies.
[8]
Illi itaque praeparanti eum ad decollandum,
diximus : O Abraham,
uerae uisionis
confirmator,
cum hoc
sit malum euidens,
nos
eum molestia magna redimemus,
cui deinceps multum profecimus.
Sic enim benefacientes
remuneramus.
Salus Dei
super Abraham
nostrum
fidelem et iustum.
Tale
quid enim promeretur credens, et benefactor.
¶ Eum deinceps, et Isaac,
filiosque suos euidenter suis
animabus proficientes multiplicauimus.
[9]
Moysi quoque et Aaron obnoxiis nobis ob nostra collata suffragia,
uictoriam super hostes nostros praebuimus,
ipsosque suosque fautores a graui
periculo liberantes
et
ipsos etiam libro sibi tradito
rectam in uiam direximus,
super quos postremo multiplicatos
diuina salus
descendit :
quoniam
boni credentesque fuerant.
Et nos benegerentibus talem remunerationem
facimus.
[10]
¶
Aliique
Alioque
nostro nuncio
quaerenti gentem suam,
quare timebat
et inuocabat
Balen, dimittendo conditorem optimum uniuersitatis,
qui reuera Deus est illius
suorumque parentum priorum :
gens sua rebellis obstinaciter extitit. Unde gehennam
ingressi sunt,
praeter
credentes timentesque Deum corde puro.
Ipso deinde multiplicato super ipsum,
[11]
et gentem quoque Iezin,
quoniam bonus fuerat,
salus contigit,
uelut super omnes credentes.
[12]
Loth item nuncitum
nostrum,
suosque
fautores omnes,
praeter
foeminam decrepitam
saluauimus.
Caeteros autem cunctos confudimus.
Quorum adhuc indicia uos omni die
et noctu
pergentes illac uidetis,
nisi prorsus sitis
inscii.
Ionas quoque
noster nuncius,
nauem
oneratam ingressus est.
[13]
¶ Super ipsum quidem post sortium proiectum sors
cecidit. Ipsum deinceps eiectum
quasi reum cetus absorbuit,
eumque semper in uentre illius
Deum inuocantem,
Deus illinc in primum extraxit,
et post hedera super eum eleuata
texit,
et eundem missum
demum ad centum millia hominum uel plures,
illosque factos credentes, ad
horam scitam dimisit.
Perquiratur ab incredulis, an ipsi perhibent
filias esse Dei, filiosque ?
Sui pars autem plurima mentiendo dixit,
Deum habere filium.
Coepitne filias plus diligere ?
quid iudicatis
immemores ?
An uestri dicti rationem firmam habetis ?
Librum quidem uestrum, si ueraces estis, in medium afferte.
[14]
Est autem eorum positio, quoniam
Dei daemonesque populus unus sunt. Sciunt uero diaboli, se
promeritos iram
[141]
Dei :
Et huiusmodi dicta Deus adhorret.
¶ Quid uel uosmetipsos, uel a uobis adoratos Dei
loco,
fore censetis ?
Omnes ad ignem ibitis,
ubi cuique uestrum
locus scitus praescriptus est :
{1}
quoniam Deum uerum minime uocatis.
[15]
Dicitis tamen
uos fore bonos et puros,
si primorum memoriam
haberetis.
Illi uero
contradixerunt, quod et ipsi percipient.
Praecepta quidem nostra per
nuncios nostros
semper
uindicandos,
quippe nostri semper exercitus uincent,
aures gentium attigerunt.
Ab
illis ad horam discedens expecta,
sicut et illi faciunt ad malum suum properantes :
quod cum accesserit,
grauiter illos percutiet.
Sua dicta nullum inferunt molestiam.
Incompraehensibili Deo,
super cuius nuncios sit
salus,
et ipsi
conditori mundi
grates dignae reddantur.