AZOARA XLVIII.
In n. etc.
Per Alchoran homines instruentem, et docentem,
ambigentes et praesumptuosi nobis
aduersarii manent increduli.
[1]
Qui cum memoratis gentibus deletis a nobis admirando
dicunt, illis non fuisse locum inhabitandi congruum :
nunciumque sibi missum de
semetipsis, mendacem et magum appellant.
[2]
Mirandum enim est, quomodo Deus
nostros unum ponat.
Hic etenim mos nouus ab
illo fictus, a nobis est inauditus.
Unde in nostrorum deorum cultu pro suo nostroque
uelle perseueremus.
Hoc
suum dictum qualiter nobis inde dubitantibus est interpositum,
uindictam meam quare non timent ?
Estne in manu sua misericordiae diuinae donum ?
An imperant illi coelis
et terrae cunctisque interpositis ? Per funes uisum illuc
ascendant.
¶
Gentes prius Noem scilicet, Hat, atque Pharaonis, et Tuha, Laudet,
ac Themuth, et Loth, ac
homines arboris, nostris contradixere nunciis.
Unde quod mandauimus, illis
accidit.
Isti quidem
tantum uocem unam aduenientem, postquam nec gemitus nec singultus
nec salus ulla sequetur, expectant
et orant :
ut ante diem computi sibi futurum
accidat.
[3]
Tu uero super
hoc quod dicunt, indurans dic, qualiter clienti nostro Dauid bono
potentique montes,
et aues omnes
uespere maneque Deum inuocantes
parebant,
et qualiter
ipsum iuste iudicantem, et fortem, et firmiter imperantem, et
discretum, atque facundum fecimus.
A quo si memor es, ad altare stante, quidam quaesitum
iudicium accesserunt.
¶
Illi quidem eos ingressos timenti dixerunt, nostram causam timoris
expers discute : uerum uiamque rectam ostendens nobis causantibus ob
inuidiam.
Iste meus
frater nonagintanouem mulieres
habens, mihi tantum unam habenti ui molestiaque fraude subripere
parat.
Cui Dauid
respondens, alium male fecisse : licet etiam amicorum multi nisi
boni credentesque bene fecerint, aliis inuideant, boni uero perpauci
sunt, se peccasse cognouit. Unde se Deo subiiciens, reuersus est.
[4]
Illum itaque bene
poenitentem, nobis data uenia coniungentes, sic affati sumus.
Tu Dauid uicarius in
terra constitutus, inter homines uerum iudica, non sequendo
deuiantium uoluptates et uota. Errantes quidem graue malum
patientur : quoniam diei iudicii non recordantur.
Nos quidem coelum et terram et
interpositum omne nequaquam pro nihilo fecimus : licet hoc opinentur
increduli, focum ob hoc perpetuum ingressuri.
Credentium enim ab incredulis, et
timentium ab intimidis magna fiet distantia.
[5]
Tibi quidem librum commodum
misimus, ut per ipsum scientes ad diuinam commemorationem redigas.
[6]
Damus item tibi uirum
bonum, Dei sequentem, Salomonem,
qui bonis equis sibi uespere monstratis, ait :
[7]
¶ Equos istos pro iussu dilectioneque Dei regis,
tantum ab ortu ad occasum dirigo :
Illos a me diuertite, collaque sua cum pedibus
abscindite.
In ipsius
[142]
Salomonis lectum, nimium diligentis natum
suum, ipsum mortuum prostrauimus,
Unde poenitens ipse, deinceps inquit : O Deus, da
mihi ueniam, et regimen, quale postea nemini dones, cum tu sis
largitor optimus.
Subiunximus igitur illi uentos, suo iussu leuiter
quocunque currentes,
et
diabolos, quorumlibet aedificiorum et machinarum structores et
submersores,
alios etiam
ferro uinctos,
Nos
huiusmodi domum, et alia multa facientes, damus et retinemus sine
computo.
Omnis enim
nobis iunctus, bonum possidebit.
[8]
Qualiter item Iob homo noster, diuinam pietatem
inuocauit, dicens : O Deus, iam mihi laborem et damnum et malum
diabolus intulit : non taceas.
¶
Inquit Deus, cum a te cum pede repelle. Hocque iocundum affuit,
quasi dulcis aqua porrecta, siue syropus.
Ei dupliciter gente sua restaurata,
nostra pietate subueniente, sapientes animante, praecepimus :
ut cum radicibus
fragilibus et siccis manu sua collectis ictus faceret, quoniam iam
bonus et indurator repertus est.
[9]
Abraham rursum et Isaac
[10]
atque Iacob in hoc saeculo
bonos et puros legum obseruatores,
et in alio mecum optimos non praetermittas.
Memores item
[11]
Ismahel,
[12]
et Alieza,
[13]
et Alchifla, qui boni patientesque uixerunt.
Talia namque dicta sapientibus uiam
rectam atque peritiam elucidant.
Huiusmodi namque uiris portae paradisi patebunt,
in qua molliter
discumbentes, pomis multimodis et syropo potientur.
[14]
¶
Mulieres etiam uerecundas, et coaequas, nusquam uergentes uisum nisi
tantum ad maritos suos, habebunt.
Haec quidem omnia dies iudicii patefaciet,
ubi fiet munus, gaudiumque
perpetuum.
[15]
Praesumptuosi
uero, malo suo
redeuntes
ad infernum, malum reperturi, grabatum
malorum confectionem igneum gustabunt.
Quos caeteri peccatores sic
increpabunt : Nos quidem uos hoc in igne comburendos multum
abhorremus,
quoniam
nostrae damnationis et operis praui fuistis occasio.
Unde Deus ignis feruorum uobis,
obsecramus, duplicet.
Sed ubi sunt o Deus, quos opinio nostra malos
reputauit ?
Utrum illis
aliquod negotium iniunxistis ? An oculis nostris sunt inuisibiles ?
[16]
Talem causam in igne
medio ueraciter peragent.
Tu quidem dic, te tantum esse nuncium Dei potentis,
et incompraehensibilis,
ueniaeque datoris, regis coelorum et terrae, et
cunctorum illis interpositorum,
praeter quem non est Deus alius.
Diuinum mandatum est maximum.
Sed uos non creditis
illi,
mihique non
pertinet de magnatibus illis ratiocinantibus tractare, sed tantum
castigare,
mandatumque
diuinum explanare.
[17]
Deus ipse dixit angelis, se facturum hominem de luto.
¶
Illi itaque quam optime composito, de nostro spiritu insufflauimus :
eidemque iussu nostro,
praeter Beelzebub recedentem, et incredulum,
omnes angeli se
humiliabant.
Qui
quaesitus, cur in Deum insurgeret, nolens se humiliare,
[18]
respondit : Ego quidem igneus, illo
luteo melior existo.
Inquit Deus : Hinc exi igitur a diuina spe,
ad diem aliam retractus.
Illi deinceps terminum
usque ad diem publicae resurrectionis postulanti,
Deus inquit : Iam tibi terminus
positus est
ad diem
horae scitae.
¶
Respondit : Per tuum honorem et exaltationem iuro, me cordibus eorum
omnium,
nisi tantum
bonorum, et tibi deuotorum
immissurum malum semper.
Cui Deus : Veraciter igitur tibi promitto,
quod de te tuisque sequacibus
infernum implebo.
Tu
uero dic, te tantum esse missum,
[19]
castigatum et patefactum mandatum tibi diuinitus, nec
quicquam aliud.
Cum sim
itaque castigator ego, uos adhuc castigamen scietis
.
[143]