AZOARA LVII.
In n. etc.
A uia Dei
se diuertentes, et increduli, factorum suorum perditores, et
falsitatis sunt imitatores.
Benefacientes, et ueritati super Machumetum positae
credentes,
ipsius Dei
uiam et ueritatem sequuntur, qui condonaturus illis peccata sua,
cuncta sua negotia
factaque diriget,
cum sit
omnipotens. Ita Deus homines suis instruit parabolis.
[1]
Increduli a uobis in litibus uicti,
usquequo multa fiet caedes, capita perdant. Captiuati firmiter
stringantur, ut se bene redimant, lis nec cesset ante telorum
depositionem. In terra pugnantibus, utrobique fatigatis, Deus quidem
ab illis uindictam sumere, posset : Sed mauult hos per illos
experiri. Omnibus Dei dilectione pugnantibus, Deus facta sua
remunerabit,
complens
quod bonis mandauerat,
eisque paradisum bonis creatam tribuet.
[2]
Viri boni, si Deo pareatis, uobis
auxiliabitur, pedes uestros firmaturus.
Incredulis
autem, Dei praeceptum audire nolentibus, unde suos actus amittunt,
nos confusionem et malum inferemus.
Quare non scrutantur terras, ut sciant fines eorum,
quos Deus confundit, omnes incredulos similiter confusurus ?
Quoniam Deus est bonorum
dominus et uindex. Increduli quidem dominio carent.
Credentes atque beneficos Deus in
paradiso ponet. Peragant nunc increduli suas uoluntates, moreque
bestiarum comedant : Illos ueraciter ignis sequetur.
Quae uilla fuit uestra per nos
confusa firmior, protectorem autem non inuenit ?
Quis enim
diuinam uim atque uirtutem superat ? Aut cui placebunt actus illius,
nil nisi uoluptates suas sequentis ?
Eme paradisum, timentibus tributam,
ubi sunt aquae
caeteris odore saporeque consimiles.
[3]
Sunt illic et alii riui
saporiferi, alius lactis, alius meri, alius mellis despumati. Sunt
et ibi omnimoda poma. Peccatores autem in igne perpetuo mansuri,
potum sument igneum, intestina sua cocturum.
Horum autem quidam auscultando
applicantes tibi, dicunt : Quid modo dixit ? Istis amores
incredulorum secutis, Deus corda sigillauit :
Timentibus autem fidem auget, atque
timorem :
[4]
unde Dei terminum ueracissimum, horamque subitam, forsan
cito uenturam, semper expectant.
Scito non esse nisi Deum unum, quem
preceris pro tui cunctorumque bonorum uirorum seu mulierum delictis,
qui quid agas uel legas,
[5]
intime dinoscit.
¶
Boni quidem atque credentes, azoaram de pugna poni multum optant.
Illa uero optime composita, pusillanimes et cordis infirmi, quasi
iam fere mortui, audita pugna uos respiciunt. Quibus
uel te sequi,
uel uerbum scitum proferre
melius esset.
In ipsius enim litis praeparatione
commodius esset eos uerbum de Deo melius protulisse, uerumque sic
dixisse :
[6]
Quid cogitastis, cum eundo terras destructum, uestras gentes
disgregastis ?
Tales
quidem Deus repellet, illis surditatem et caecitatem illaturus.
Quare non consuluerunt
Alchoran ? An corda cathenata gesserunt ?
Illis disgredientibus post uirtutes
agnitas, diabolus suggestiones prauas intulit.
Unde polliciti sunt, se adhaesuros
illis, quibus diuina praecepta displicebant. Deus autem eorum
secreta dinoscit.
Quid igitur
isti secuti Deo displicita, nequaquam dilecta, unde sua facta
confundet, facient :
cum angeli
[158]
suas animas extractum, et facies
atque colla percussum aderunt ?
Nunquid opinati sunt, quod Deus malum in cordibus
suis habitum non eliceret ?
[7]
Si uellemus, daremus tibi signum atque peritiam, ut
eos formis suis atque uerbis agnosceres.
Sed nos eorum actus et mentes
penitus agnoscentes, te probabimus, tentantes, usquequo tuas
peregrinationes et expugnationes ac opera cognoscamus.
A uia Dei disgredientes,
prophetaeque contradicentes, postquam uiam rectam uiderint, sibimet
non Deo negotia sua cuncta confusuro nocent.
Deum igitur atque prophetam, ne
uestros actus perdatis, sequendo credite.
[8]
A uia namque recta digressis, et
incredulitate mortuis, nunquam Deus ueniam dabit.
[9]
Non sitis contemptores, sed pacem
diligite, eamque uocate, quoniam uos digniores et potentiores
existitis. Unde uobiscum Deus de beneficiis uestris nil minui
permittet.
Huius mundi
uita nil est praeter ludum et ludicrum. Credentibus autem atque
timentibus, optimam remunerationem Deus faciet, a nemine quicquam de
pecunia sua postulans.
Sed et si saepius ad fatigationem usque peteret, uos
nullatenus daretis ei, nisi mortem minanti.
[10]
Vos quidem dicitis, uos esse
distributores rerum in Dei nomine dilectioneque. Quod quidam uestri
minime faciunt. Quisquis autem non fecerit, suae deficiet animae.
Deus enim est omnium abundans, uos uero pauperes. Vobis
discedentibus, uestra loca Deus supplebit aliis, nequaquam talibus,
quales uos estis.
