AZOARA LXVII.
In n. etc.
[1]
Uniuersa
coelorum et terrae Deum incompraehensibilem et sapientem
totius mundi regem, uitae mortisque
datorem, et omnipotentem,
primum et postremum, omnium occultorum et apparentium,
simul et omnium cognitorem
inuocant, et adorant.
Quippe coelos et terram sex diebus ille creauit,
deinde thronum ascendit.
[167]
[2]
Ipse uobiscum
ubique actus uestros singulos annotans,
et uniuersis imperans, quid terram intret uel exeat,
quidque coelos scandat, descendatue, sicut et omnium cordium secreta,
cum ad ipsum omnia mandata redeant,
dinoscit.
In ipsum itaque credite, suoque
nuncio, et de bonis uobis commissis expendite.
[3]
Omnis enim credens et
benefaciens, mercedem maximam consequetur.
Cur itaque non expenditis ? Cur Deo
suoque nuncio uos ad Dei cultum inuocanti, non creditis ? Si fidem
quidem habetis, et creditis, iam a uobis foedus sumpsi.
Deus enim facturus uobis
misericordiam et ueniam, prophetae suo misit praecepta splendida :
quibus uos e tenebris ad lucem educat.
¶
Quare bona uestra non distribuitis in Dei nomine, coelorum mundique
totius haeredis ? Qui pecunias suas in litibus agendis ante terrarum
atque praedarum captionem consumpserunt, expendentibus postea non
aequantur. Maiores enim meriti sunt. Deus tamen omnium uestrorum
actuum cognitor,
omnibus
benefacientibus in sui nomine, beneficium suum multiplicando reddet,
die qua cuncti credentes
tam uiri quam mulieres lucem suam anterius et dextrorsum adspicient,
optimum nuncium mercedis maximae percipient, uidelicet quod
paradisum aquis amoenam possidebunt.
Qui cunctis incredulis precantibus illos, ut sibi
quid de luce sua sumere liceat, respondebunt : Redite, et uobis
lucem lucremini.
[4]
Turrim igitur inter eos cum patente porta
fabricabunt. Erit autem intra portam, omnis quies atque gaudium :
Ultra uero, dolor omnis atque miseria.
Incredulis autem quaerentibus, Nonne uobiscum
mansimus ? credentes respondebunt, Ita. Sed quoniam incredulitatem
ante terminum diuinitus nominatum linquere noluistis,
hodie nec a uobis, nec ab aliquibus
malis redemptio sumetur : Sed diuinum odium uobis omnibus incumbet.
Vident enim nunc increduli,
credentes cordibus deuotis et humilibus, Deum
inuocare, ueritatique positae consentire : remanent tamen qualis
ipsi quibus antea librum dedimus. Sed licet terminus longus positus
sit, sintque corda sua multum obdurata, et eorum plurima pars
incredula,
sciant tamen
Deum terram mortuam uiuificaturum. Si sensum quidem haberetis, uobis
optime res explanassemus.
Omnes credentes Dei praeceptis, suoque prophetae,
eorumque testes et confirmatores, ueniam et lucem merecedemque
multiplicatam a Deo sortientur. Increduli uero uobis contradicentes,
igni deputantur.
[5]
Scitote
uitam huius mundi nil esse nisi ludum et ludicrum, ornatumque uanum,
et opprobrium atque contemptum.
[6]
Quae cuncta, sicut et multae
pecuniae, nec non prolis appetitus sunt, sicut imber incredulis
placidus, oriri faciens rem inutilem, citoque marcescentem. In alio
quidem saeculo malum perpetuum sequitur. Cum igitur huius mundi
pecunia tota nihil sit, Deique dilectio constans et uera,
[7]
ad Dei pietatem atque
misericordiam, paradisumque promerendam : cuius ad opus timentium
Deum atque prophetam fabricatae capacitas est, quanta coelorum et
terrae, quam Deus largifluus pro uelle suo suis tribuit, uestrum
iter dirigite.
[8]
¶ Nullum animabus uestris nocumentum in terra perpetrabitis, nisi quod
ante uestri creationem in libro praenotatum fuit a Deo cuncta
complectente.
[9]
Nec
amissio rerum facta uobis dolorem inferat, nec euentus futurus
gaudium praebeat. Deus neminem fraudulentum, uel ostentatorem,
aut auarum diligit, Cui,
cum sit abundantissimus, nullius ab illo discessus molestiam infert.
[10]
Nos quidem per nostros
nuncios
[168]
cum rebus manifestis missos, librum
atque libram,
[11]
ut gens iustum operetur, posuimus : qui ferrum
fortissimum, et humanis commodis summe necessarium tribuimus. Deus
quidem omnipotens atque sapiens, omnium cognitor, suum prophetam
iudicabit.
[12]
Noë iam et
Abraham nuncios misimus, et eisdem filios prophetas dedimus, per
quos librum misimus. Eorum tamen quidam boni, plures autem fuerunt
increduli.
Post illos
rursus aliis nunciis missis, tandem Christo Mariae filio misso,
cuius sequaces ipsi penitus obedientes, corda constantia, et
humilia, atque fidelia gesserunt, nos Euangelium dedimus, non ob
aliud, nisi ut per ipsum Dei dilectionem atque gratiam
assequerentur.
[13]
Sed non ut dignum erat, obseruauerunt. Sed licet
plures eorum sint increduli, eorum tamen credentibus meritum debitum
et maximum tribuimus.
Viri boni, credendo prophetae, Deum timete, uestra
beneficia multiplicando, reditum uiaeque rectae lucem et ueniam
daturum : Quoniam ipse pius est, ueniaeque dator.
Sciant autem homines libri,
[14]
se
minime potentes super Dei diuitias existere. Ipse namque cum in sua
manu sint omnia, cui uult, illas tribuit.
