AZOARA LXXXV.
In n. etc.
[1]
Per diem
saeculi futuri,
animamque
ream,
licet homines
opinentur, me minime potentem ossa sua resuscitare,
ego suos digitos erigam atque
recomponam.
Sed homo
falsa proferre laborans,
alius aduentum saeculi perscrutatur :
quando suis obscuratis luminibus,
et luna eclipsim
patiente,
solique
coniuncta,
diffugium
studiose quaeret.
¶
Locum autem nulli diffugio
[180]
peruium reperturi, ante
Deum stabunt,
dicturum
cuique, quid prius posteriusue peregerit,
omni super semetipsum testimonium
ferente.
[2]
Excusare namque
se uolenti,
Deus
inquiet : Lingua tua nullatenus loquatur,
quoniam hoc nostrum est, qui cuncta
congregauimus :
Alchoran uobis
missum quare non credidistis ?
Nostrum est hoc explanare.
Vos mundum istum tantum dilexistis,
negligentes alium.
Illa quidem die facies
quaedam erunt pulcherrimae,
uidelicet aspicientium Deum :
aliorum uero turpissimae,
qui nos malum illud
illaturos minime cogitabant,
antequam faucibus inhaerebant animae.
Tunc autem carminatorem et medicum
quaerentes,
nec hoc
mortem esse penitus opinantes,
alterum crus adiungunt alteri,
tuncque Deus eos resuscitabit.
Eleemosynas, et decimas,
ac orationes facere respuentes,
contradicendo disgressi sunt.
Melius autem, melius illi esset
credidisse.
An cogitauit homo, nos
eum ita dimissuros :
quem cum prius esset sperma,
deinde coagulum sanguineum, Deus
integre formauit,
parilesque fecit, marem uidelicet atque foeminam ?
[3]
Nunquid igitur mortuos
uiuificare nequibit ?
